Amigo Narciso,
fóisenos Herminia. Foise acubillada no silencio co que sempre viviu, sabedora
de que era o mellor xeito de vos entender. Ti tiñas dous amores nesta vida que che tocou
vivir, mais un deles precisaba do outro para sobrevivir, coma nunha calculada
simbiose. As túas inquedanzas en prol da cultura ortegana, reflectidas na túa
escrita e que cobraron vida no museo, foron medrando por mor de roubarlle horas
á túa muller, mais ela tamén estaba a se nutrir da ledicia que sentía ó ver
coma te alporizabas cada vez que atopabas algunha novidade para engadir ó teu
pozo sen fondo de sabenza ancestral.
De seguro que te atopas engaiolado nunha mesta e fría néboa, sen saída,
mais Herminia, agora xa ca renovada forza da xuventude, soprará para espallala
e quentará o ar co seu fervor adolescente e así poidas volver a vela e tocala
e, o ar do fogar volverá a encherse co recendo da traballada cociña na que se
atoparán as viandas enriba da mesa co forno aínda quente. Mais conta con que o
fará, coma non, dun xeito silencioso e paseniño, para darche tempo a rematar
esas ideas que non deixan de bulirche na testa e que nós, podes estar seguro,
estamos desexosos de coñecer.
MANEL
No hay comentarios:
Publicar un comentario